Hoe Amma op mijn pad komt
Amma is een Indische spirituele leider die elke minuut van haar leven inzet om anderen te helpen. Op deze pagina heb ik daarover een uitgebreide, geïllustreerde tekst geschreven. Ook Amma’s visie op COVID-19 komt erin terug.
Deze pagina gaat over mijn ontmoeting met Amma. De eerste keer dat ik Amma’s naam hoor is in 2000, tijdens een documentaire van Louis Theroux over Indische goeroes (beste stukje vanaf 38min.). Onmiddellijk vind ik de breed glimlachende dame met de wit-rode bindi (voorhoofdsstip) en wit gewaad fascinerend. Voor een persoonlijke ontmoeting ben ik dan nog lang niet rijp. Tot haar naam 16 jaar later terug opduikt. Mijn rij-instructeur heeft haar eens bezocht en ook de interviewer van Buddha at the gas pump is een grote fan. Bovendien blijkt een schoolvriendin van me haar al 3 keer bezocht te hebben. Stilaan krijg ook ik zin om eens in Amma’s nabijheid te vertoeven.
Verslag ontmoeting Amma in Nederland 2017
In 2017 is het dan zover. En de daaropvolgende jaren ook. Van de eerste keer geen woordelijk maar wel een ieniemini beeldverslag.
Verslag ontmoeting Amma in Nederland 2018
Aankomen
17 oktober 2018. Helemaal klaar voor mijn ontmoeting met Amma. Omstreeks 9 uur stappen Johan en ik de Expohal in Houten (nabij Utrecht) binnen. De draaideur van de hal lijkt te fungeren als portal naar een betere wereld. I’m so inexplicably excited! Amma zelf is hier gisteren met haar reizende ashram al neergestreken. Wie er oog voor heeft, kan dat zelfs in mainstream media zoals het Utrechts Nieuwsblad vernemen. Meer aandacht voor dit soort evenementen? Vind ik leuk. Zodra we het gebouw betreden, gaan we op zoek naar de ticketrij. Een honderdtal mensen zit al op de bankjes te wachten. Oudere mensen, gezinnen met jonge kinderen, een paar personen die ik ook bij de stilteretraite met Mooji zag. (daarover elders meer) Er wordt wat zenuwachtig geschuifeld. Uiteindelijk nadert er iemand van de organisatie, een stapel timecards in de hand. Er wordt respectvol aangeschoven en ook wij krijgen een rode timecard, die we later voor een echt ticket inruilen. Like a kid in a candy store kijk ik rond hoe de eetzaal ingericht is: Indische maaltijd ginder in de hoek, afruimtafels ernaast, gebakjes aan deze kant, vestiaire links en daarachter kinderspeelhoek.
Meditatie
Dan naar de grote hal naast de eetzaal, waar we een plekje voor het podium zoeken. Ik wissel een paar woorden met de vrouw die alleen naast me zit. Ze is vanuit Den Haag gekomen, en volgt Amma al jaren. “Mijn omgeving begrijpt niet wat ik hier kom doen,” zegt ze, “maar ik voel dat het goed is.” Het hadden mijn eigen woorden kunnen zijn.
Wanneer Amma even later over de rode loper schrijdt, rolt er een golf van geluk door het publiek. Ze groet de mensen en creëert daarna met een geleide meditatie de juiste sfeer in een anders toch eerder zielloze expohal. Amma zelf spreekt Malayalam, één van de vijftien officiële talen in India. Gesticulerend laat ze de woorden hees en onverstaanbaar uit haar mond rollen. Gelukkig zorgt een Vlaamse man voor een kleurrijke Nederlandse vertaling. Duits- en Franstalige bezoekers kunnen de teksten in hun eigen taal op schermen volgen.
Op het podium geflankeerd door twee kindjes vertelt Amma dat de menselijke geest en natuur zich in een staat van onrust bevinden. Ze bidt om verandering: “We moeten ons hart openzetten zoals een kind dat doet. Alleen zo kunnen we de pure onschuld ervaren.” Ze leidt ook haar befaamde meditatie Witte Bloemen voor Wereldvrede: “Stel je voor dat er witte bloemen van vrede, zachtjes als sneeuwvlokken, op de aarde neerdwarrelen. Ze landen op oceanen, bergen, dieren, mensen en ook op ons eigen hoofd. We ervaren een onvoorstelbare vrede en diepe stilte.” De woorden slagen er wonderwel in om mijn geest even het zwijgen op te leggen.
Amma is erg sterk in het gebruik van veelzeggende metaforen. Ze spreekt over een appartementsgebouw waarin wij als maatschappij samenwonen: “Als het op het gelijkvloers brandt, zou enkel een dwaas zeggen: ‘Ik woon op het tiende, ik heb daar geen last van. Ik ga niet helpen.’ Elk probleem van een ander kan het jouwe worden. We zijn allemaal samen verantwoordelijk voor de staat van de wereld. Alles in het leven is met elkaar verbonden.” Aan het einde reciteren we samen 9x de Sanskriete vredesmantra ‘Lokah Samastah Sukhino Bhavantu’. Die laat zich vertalen als: ‘Moge alle wezens in alle werelden gelukkig en vrij zijn’. Dit samen met honderden andere mensen uitspreken is ongelooflijk krachtig. En aangrijpend. Mijn eerste shot positieve energie is een feit.
Darshan - ontmoeting & omhelzing
Terwijl wij ons richting koffiestalletje begeven, zet Amma zich klaar voor het eerste deel van de darshan, dat letterlijk ‘een visioen van het goddelijke’ betekent. In India spreek je over darshan als je een heilige of een heilige plaats bezoekt. Amma’s darshan is de moederlijke omhelzing. Het eerste tijdsblok loopt van 10 uur tot 15 uur. Dan neemt ze een pauze en vanaf 19 uur knuffelt Amma onafgebroken mensen tot de volgende ochtend (!). En als haar dagen er in Nederland erop zitten, reist ze door naar Finland, waar ze precies hetzelfde doet.
Wanneer onze ticketcode geafficheerd wordt, begeven we ons richting wachtrij. Mijn ontmoeting met Amma komt steeds dichterbij. Ik weet dat ik me nu van de omgevingsdrukte moet afsluiten. Anders riskeer ik het stressy gedrag van sommige vrijwilligers over te nemen. Zij structureren trechtergewijs de mensenstroom, bieden oudere mensen een stoel aan, vegen het zweet van je voorhoofd, … Beslist goed bedoeld allemaal, maar om Amma’s energie te kunnen ontvangen, wil ik net zo rustig mogelijk zijn. Het aanschuiven gaat vlot, en terwijl de begeleidingsband een nieuwe devotionele tophit aansnijdt, neemt Amma mij in een liefkozende wurggreep. Ze fluistert iets in mijn oor, en legt een snoepje en een gezegend rozenblaadje in mijn hand (‘prasad’). Enkele seconden later verlaat ik met een gelukzalige glimlach het podium. Ik zweef 2 centimeter boven de grond. Wat is er dan zonet gebeurd, behalve die korte omhelzing? Een overdracht van pure liefde, zonder oordeel. Waar ik heel blij van word en ook extra kracht en een soort lichtheid ervaar.
Praten over en highfiven met Amma
Een paar uur later ontmoet ik tijdens de Indische maaltijd 3 Antwerpse dames die al jaren samen met hun 86-jarige moeder naar Amma komen. Zij kennen de Vlaamse man die de meditatie begeleidt goed. In de jaren 80 leverde de man, nu voorzitter bij de Belgische Vrienden van Amma, groenten aan huis. Hij droeg (toen al!) een cassette van Amma bij zich en overhandigde die aan de familie: “Hier moet je eens naar luisteren.” De vader des huizes was als eerste begeesterd en troonde zijn vrouw mee naar Amma. De eerste keer in 1987. Ze volgden haar in heel Europa, een keer tot in India toe. Op haar 75e ging de vrouw nog een keer alléén naar India. “Ik weet ook niet waarom, wij wilden daar gewoon altijd bij zijn”, vertelt ze me met een doorleefde stem. Ondertussen is haar man bijna blind, en gaat hij niet meer mee. Maar haar passie voor Amma kon de vrouw wel aan haar 3 dochters doorgeven! Met als gevolg dat ze nu al jaren met zijn vieren naar hier komen. Hoe geweldig is dat?
Ik voel dat ik in de flow zit en hier helemaal op mijn gemak ben. Het is 15 uur en seffens zal de eerste knuffelronde eindigen. Een toiletbezoek leidt me langs de grote inkomhal waar een twintigtal mensen staan te wachten. Ik leg mijn oor te luisteren en vang op dat Amma seffens deze route neemt om naar haar kamer te gaan. Er is nog een plekje op de eerste rij vrij, dus besluit ik me bij hen te voegen. Het wachten wordt al snel beloond. Amma, niet groter dan ikzelf, neemt haar tijd en wandelt breed glimlachend langs de mensen. Is dit de vrouw die net 5 uur aan een stuk mensen geknuffeld heeft? Ongelofelijk. Wanneer Amma in mijn buurt komt, steek ik mijn hand uit. Ze merkt me op, kijkt recht in mijn gezicht, lacht en geeft me traag een zachte high five. Wat voel ik me door haar gezien!
Tweede darshan
Om het onderste uit de kan te halen, schrijven we ons ook voor de avond-darshan in. Amma knuffelt tot ’s morgens vroeg, dus aan de beurt komen we sowieso. Moeten we dan niet nog heel lang wachten? Ja, maar dat ervaar ik niet als storend. Sommige mensen vinden het hier misschien saai, maar voor mij vliegt deze dag voorbij. Gewoon door hier aanwezig te zijn, amuseer ik me rot in Amma’s positieve energieveld. Lekker eten en drinken, wat rondkijken aan de infostands, een paar juweeltjes kopen, genieten van de live muziek, … Alle centen die ik hier uitgeef, gaan rechtstreeks naar Amma’s humanitaire projecten. En dat geeft mij dan weer een goed gevoel. Maar voor de sceptici: je bent tot geen enkele uitgave verplicht. Terwijl we voor het avondticket aanschuiven, merkt mijn vriendin Katrien me op: “Hilly!” Het is een heel fijn weerzien. We wisten van elkaar dat we hier zouden zijn, maar lieten het lot bepalen of we elkaar zouden treffen. It’s divine intervention! We praten een eind weg, en gaan dan weer ieder onze eigen gang.
Omstreeks 1:30 uur ’s nachts is mijn tweede darshan een feit. En ben ik ook een persoonlijke mantra rijker. Ik las ergens een mooie metafoor voor de mantra die Amma je desgewenst geeft: “Het is een korte spirituele formule, een persoonlijk wachtwoord voor de computer van de kosmische intelligentie”. En ook: “Als je hem regelmatig reciteert, verbetert je concentratie en blijven negatieve gedachten vaker op de achtergrond.” Amma fluistert de zin tijdens de omhelzing in mijn oor, en kijkt me daarna enthousiast lachend aan. Met een blik die ik interpreteer als “You go, girl!”
And I do. Door mijn beleving van deze dag in een verslag te gieten en het online te plaatsen. Als inspiratie voor elke geïnteresseerde medemens. Want zelfs als ‘non believer’ kun je niet ontkennen dat Amma, omringd door een massa vrijwilligers, een straffe dame is. Aan de infostands kun je zien hoe ze met haar wereldwijde organisatie scholen, wees- en ziekenhuizen bouwt, aan vrouwenemancipatie bijdraagt, bossen laat aanplanten en noodhulp verstrekt. En dat voor een vrouw die in heel haar leven geen enkele opleiding genoot. Ze doet het allemaal in the name of love. En daarvoor doe ik mijn petje af.
Verslag ontmoeting Amma in Nederland 2019
Aankomen
Op 16 oktober 2019 parkeren we ‘zoals vanouds’ aan de Expo van Houten voor onze ontmoeting met Amma. Altijd eerst langs de stand met de ticketuitgifte, en dan naar de grote zaal. We hebben nog een half uur de tijd om zoals dat heet ‘écht aan te komen’. Ondertussen volgen we op de projectieschermen beelden van al het liefdadigheidswerk dat Amma in de wereld doet. Naar de beelden met kinderen kijk ik niet, want dan ben ik al in tranen nog voor Amma verschijnt.
Om 10 uur is het zover. Kleine Grote Amma schrijdt binnen. Ze begeleidt een stille meditatie. Zoals vaak herhaalt ze dat we het kind in ons moeten bovenhalen: “Alleen met het hart van een kind kan je geest het universum bereiken.” Hierna begint de darshan (knuffel) voor de vrijwilligers. Wij hebben dus nog wel enkele uurtjes ‘vrij’.
Marktje
Ik begeef me richting marktje. Heerlijk vind ik het om hier rond te snuisteren. Doorheen het jaar koop ik geen juwelen, maar hier laat ik me – naar mijn normen – gaan. Ik koop een armband, hanger, oorbellen en ring. Het geld dat ik ervoor betaal, helpt de goede doelen van Amma voort. Net als vorig jaar komen we de – ondertussen 87e jarige – Antwerpse dame met haar 3 dochters tegen. Ik vind dit zo’n mooi familieverhaal. Zo’n ruimdenkende moeder, die dit feest van Amma jaarlijks met haar 3 dochters deelt. Het sterkt mij in mijn overtuiging dat ik met mijn dochter hetzelfde wil doen.
Dag-Darshan (knuffeltijd)
Ondertussen is het middag en schuiven we aan het Indische buffet aan. Rijst én rode bonen én aardappelen. Dit feest van de koolhydraten lijkt me in onze keuken ondenkbaar. Maar veel tijd om hierbij stil te staan is er niet. Plots moeten we een tandje bijsteken, want onze code voor darshan verschijnt sneller dan verwacht op het scherm. Tot we door een vrijwilliger toegefluisterd worden: “Darshan wordt voor 10 minuten onderbroken.” Even later verschijnt de rector van de universiteit van Twente aan Amma’s zijde. Ook Amma staat aan het hoofd van een universiteit. Beiden ondertekenen ‘live on camera’ een samenwerkingsovereenkomst tussen beide instellingen. Terwijl er applaus en gejuich weerklinkt, kan ik alleen maar denken: ‘ik zie het in België nog niet gebeuren’. Een gevoel dat versterkt wordt, als ik zie dat de heren in maatpak zich uitgebreid door Amma laten omhelzen.
Na deze onderbreking is het écht aan ons. Amma houdt mij lang en stevig vast, en prevelt ‘mala mala, my little girl’ in mijn oor. Dat kan gek lijken, maar het gaat ‘m volgens mij helemaal niet om de woorden. Amma werkt immers puur energetisch. Na afloop blijf ik samen met een twintigtal anderen voor het eerst nog een hele poos op het podium zitten. Vanop enkele meters afstand bewonder ik hoe Amma elke persoon die zich voor haar openstelt weet te raken. Bijzonder! Van oude opa’s die voorzichtig dichterbij komen over girls next door zoals mezelf tot speelse kleuters.
Avond-Darshan
Omstreeks 17 uur vormen zich opnieuw lange rijen voor een darshan-ticket. Het urenlange wachten tussen het rood-witte afzetlint hebben we er graag voor over. Als bij toeval tref ik hier net als vorig jaar mijn vriendin Katrien. Again, divine intervention! We bemachtigen een ticket, waarna het tijd is voor de lezing en meditatie met Amma.
Ik probeer de boodschappen te onthouden, en neem me voor om volgende keer een notaboekje klaar te houden. Wat me het meeste bijblijft, is: “Om je doel, zelfrealisatie, te bereiken is nodig: focus, overtuiging en kracht. Je mag je niet door je geest laten afleiden. De geest fungeert als een lepe zakenman. Hij probeert je voortdurend nieuwe zaken te verkopen. Terwijl jij enkel je intuïtie en je hart moet volgen. Hij wil ons voortdurend van onze ware missie weglokken.” Hierna volgt een ritueel voor wereldvrede (puja). In groep reciteren blijf ik een heel bijzondere ervaring vinden.
Na een onderbreking verschijnt Amma omstreeks 22 uur terug ten tonele voor Devi Bhava (= in de stemming van Devi, de Goddelijke Moeder). Ze zal tot morgenochtend darshan geven terwijl haar eigen band speelt en zingt. Tijdens deze uren is haar energie nog meer voelbaar. Op het moment van dit schrijven is het 23 uur, en is code K5 aan de beurt voor darshan. We hebben Q2. Ik zet me neer en geniet van dit feest van de universele liefde.
Verslag ontmoeting Amma in Frankrijk 2019
Aankomen
Terwijl ik plannen maak voor mijn derde ontmoeting met Amma, nestelt er zich nog een andere gedachte in mijn hoofd: hoe lang gaat haar fysieke vorm deze jaarlijkse reis om de wereld nog volhouden? Nog 1 jaar? Nog 10 jaar? Tegelijk wist ik vorig jaar al dat ik dit feest graag eens met mijn dochter wilde delen. Kijken of het haar, een kind met een open hart, ook zoveel doet. Dus zo gezegd zo gedaan, koe bij de horens, en wij met zijn drieën naar Châlons-en-Champagne. Non believers denken dat we champagnehuizen gaan bezoeken. Believers… weten dat we de godendrank enkel in het hotel zullen nuttigen.
Op 26 oktober 2019 vertrekken we om 7:30u naar Le Capitole. In mijn voorbereiding las ik dat er in Frankrijk jaarlijks wel 30000 aanhangers op de been zijn. Dus… als we ‘te laat’ zijn, komen we niet meer aan de beurt tijdens het dagprogramma, en moeten we tot ’s avonds laat op onze knuffel wachten. En dat is niet realistisch. Het is nog donker wanneer we toekomen en merken al meteen een verschil met Nederland op: iedereen wordt gefouilleerd. Eens we binnen zijn, scheert de nervositeit onder de vrijwilligers hoge toppen. Echt druk is het nochtans nog niet.
Darshan
In de loop van de voormiddag houden we goed in het oog waar en wanneer we onze timecards voor echte tickets kunnen inruilen. Gelukkig verloopt dat vlot en omstreeks 13 uur zijn we al aan de beurt. Positief: aangezien er geen handtas mee mag richting podium, hebben ze kraampjes opgesteld waar je in ruil voor een jeton je bezittingen even kan achterlaten. Bewaakt dus. Schoenen mogen ook niet kriskras langs het gangpad geplaatst worden, maar moeten in de daarvoor bestemde rekken. We beseffen dat het er in Nederland echt veel losser aan toegaat.
Samen met mijn dochter ga ik ‘ter darshan’. Haar eerste ontmoeting met Amma – wauw! “Kijk hoeveel mensen!” zegt ze enthousiast terwijl we vanop het podium het publiek aankijken. “En daar zitten de muzikanten!” Ik vind het ronduit geweldig dat ze er zo in meegaat. Dan zijn we aan de beurt. Mijn kleine spruit kijkt letterlijk op naar Amma, die haar een intense knuffel geeft. Daarna ben ik zelf aan de beurt, en voor het eerst versta ik niets van wat ze in mijn oor zegt. Mijn hart ontploft bijna omdat we dit samen doen. Ik blijf nog even alleen op het podium nagenieten, net zoals eerder dit jaar in Nederland. Wanneer ik terug het publiek in ga, heeft minime het chocolaatje dat ze kreeg al achter de kiezen. Ik zie haar dansen en gek doen. Het zal geen negatieve ervaring geweest zijn.
Avond
Ikzelf voel me tien kilo lichter, en zweef precies door de zaal. We besluiten om ons in de kinderspeelhoek nog wat te amuseren. Die is – in tegenstelling tot de eetzaal – veel groter dan in Nederland. Daarna gaan we crêpes eten. In volle eenheid met het moment krijg ik een grote schok te verwerken. Plots zie ik vlak voor onze tafel 3 politieagenten met mitraillettes staan. In Nederland heb ik de voorbije jaren de arm der wet nergens gezien. Het contrast met wat wij hier collectief beleven kan niet groter zijn.
Mijn fantasie slaat op hol, and not in a good way. Gelukkig gebeurt dit op een moment dat de dag er voor ons toch opzit. Met een beetje wrange nasmaak, maar toch dolgelukkig met de ervaring, verlaten we al zingend het pand. En de volgende keer gaan we gezellig met zijn drieën naar Nederland.
Mooi verslag! Vlot geschreven, leest als een trein en geeft beleefde gevoel goed mee
??
Sjoe, completely joe. And: i feel joe.
Love, and lots of white flower leafs for you and the little family on the prairie.
I know joe doe. ??