Be here now (Ram Dass). Het is altijd nu. Leef in het nu.
Klinkt allemaal goed. Maar als de realiteit altijd nu is, waarom beleven we ons leven dan tóch als verleden, heden en toekomst?
Een vraag die ik mij als levensanalyticus ook al eens stelde.
Eindelijk zag ik hiervoor een bevattelijke uitleg door Rupert Spira, als antwoord op de vraag ‘Waarom verliezen we elk besef van tijd terwijl we slapen?’. Het is ingewikkelde materie voor ons verstand, maar stap voor stap….
Essentie: tijd bestaat eigenlijk niet. Er is alleen het altijd aanwezige nu. Dat ervaren we terwijl we slapen en de geest gedeactiveerd wordt. Wanneer we ‘s morgens opstaan, wordt de verstandsbril geactiveerd. En die doet ons het ‘nu’ als ‘tijd met verleden, heden, toekomst’ beleven.
Dus… onze core is ‘bewustzijn‘ Dat is wat we op het diepste niveau zijn.
Maar als mens hebben we ook een verstand dat als een tijd+ruimte bril fungeert
Zodra onze wekker ‘s morgens afgaat, zetten we die bril onbewust op Vanaf dat moment beleeft ons bewustzijn het leven, al kijkend door de verstandsbril. Die vervormt het eindeloze NU tot het gefabriceerde concept ‘tijd’ met een “verleden, heden en toekomst”.
Wanneer we ‘s avonds in slaap vallen, zetten we onbewust de bril weer af Op dat moment ‘verdwijnt’ onze geest, samen met onze beleving van tijd.
We streven steeds meer naar dat ‘leven in het nu’. Maar waarom?
Doorheen de dag leggen we bebrild linken met het verleden, vroegere ervaringen, nostalgie, hebben we angst voor de toekomst, … De ‘mind games’ zijn vaak negatief geladen en verzwakken ons. We komen er nogal vaak als verliezer uit. De spelletjes maken het ons moeilijk om te genieten van al wat er nu in het moment aanwezig is.
De ironie is wel dat ik mijn verstand nodig heb om tot dit besef te kunnen komen.
Mijn verstand! Exact datgene dat de distortion van het nu veroorzaakt! Weer een paradox van het menselijk leven.