De twijfel voorbij ⋆ Hillyhouse

Het idee

Het is nu al bijna 3 jaar dat er in mijzelf een idee rijpt: ik wil een website starten waarop ik in mijn eigen stijl over mijn interesses schrijf. Ik heb het plan omarmd, terug van me weggeduwd, weer voorzichtig onderzocht, en dan toch weer besloten met ‘Get real. Wie zit er nu op mij te wachten?’. Maar van al dat oneindige aantrekken en afstoten word ik uiteindelijk alleen maar ongelukkig. Ik wil zo graag meer in lijn komen met mezelf, mijn eigen interesses, mijn talenten, en lijk dat via de reguliere weg niet te vinden. Ik snak naar een teken buiten mezelf dat ik met dit persoonlijke project écht aan de slag moet. Verder dan het dromen in mijn hoofd.

Domeinnaam

Dat gewenste moment van ‘divine order’ presenteert zich in volle corona-tijd op 18 mei 2020 omstreeks 9:30 uur. Terwijl wierookwalmen de lucht in walsen zit ik voor de zoveelste keer te brainstormen over het belangrijkste startschot van een website: de naam. Die moet weergeven waarvoor ik sta, mag niet pretentieus klinken, niet cliché zijn, moet goed bekken, niet te lang zijn… Kortom: aaarrrggghhhh! Ik word er moedeloos van, want zolang (met de nadruk op lang) ik hierover geen beslissing neem, kom ik geen klik verder.

Flashback naar 2012

35 wierookstokken later ben ik bijna wanhopig omdat het perfécte idee maar niet komt bovendrijven. Ik leg associaties, oefen luidop alliteraties, schrijf en schrap te zweverige misbaksels. Dan duikt plots de naam van Louise Hay in mijn hoofd op. En de manier waarop ik in 2012 bij deze geluksmentor terechtkwam. Toentertijd (ja, het voelt voor mij zo ver weg als dit woord klinkt) leidde de zoektocht naar meer innerlijke rust me eerst naar Tao Healing oefeningen en een lezing van Jon Kabat-Zinn over mindfulness. En daarna… stond er in de Youtube-suggestiekolom een film te blinken: “You can heal your life”, gebaseerd op de bestseller van Louise Hay. Het bleek niet enkel een krachtige titel te zijn. De film deed wat hij moest doen: tranen losmaken en iets in mij in gang zetten. Hij zette de deur naar een bewuster leven op een kier. Ik bekeek alles wat ik van deze zelfhulpgoeroe kon vinden, printte enkele affirmaties uit en keek ernaar wanneer het nodig was. En elke avond luisterde ik naar de affirmaties die Louise Hay ingesproken had. Haar zachte stem probeerde me op alle mogelijke manieren in te prenten: you are enough. Louise wist mij te kalmeren.

Terwijl ik dit in 2020 overdenk, weet ik plots zeker dat ik hier iets mee wil doen. Mijn websitenaam moet naar Louise Hay verwijzen. Een heel vreemde gewaarwording na al mijn getwijfel. In navolging van haar uitgeverij die Hayhouse heet, besluit ik mijn website Hillyhouse te noemen. Een huis waar Hilly de kamers van haar hoofd kan tonen.

1e bevestiging: uit een kindermond

De rook om mijn hoofd trekt stilaan op. Dan roept mijn dochter me tot de orde: “Kun jij deze tekenen, mama?” Terwijl ik in mijn denkproces verwikkeld zat, is zij voor de allereerste keer letters beginnen schrijven (mijn 1e passie). Daarna schakelde ze over naar een flapjesboek. Ze brengt het tot bij mij, en plooit het juiste luikje open… Er staat ‘spiraal’. Precies het symbool dat ik associeer met persoonlijke groei (mijn 2^e passie)!

2e bevestiging: door een regenboog

Zoals het een goede onderzoeker betaamt, googel ik daarna de naam Hillyhouse. Het blijkt de naam van een pub in Engeland. Ook dat is een goed teken, want de Engelse en Schotse countryside hebben al jaren een plekje in mijn hart. En wat is het coverbeeld van deze pub op Facebook? Een regenboog! I looove rainbows. Een paar dagen geleden heb ik mijn dochter de volgorde van de kleuren geleerd.

Dusss… echt echt echt genoeg getwijfeld nu. Hillyhouse wordt het virtuele verlengstuk van mijn bestaan. Ook als blijkt dat geen mens in mijn schrijfsels geïnteresseerd is, ik zal er geen spijt van hebben. Het pak van mijn schouders valt met een zware bonk op de houten vloer. “Hé, wat was dat, mama?” “Oh, nikske, mama die eindelijk haar eigen handboeien losgemaakt heeft, da’s alles.”

3e bevestiging: inkt onder de grond

De dagen die hierna volgen, probeer ik in de flow te blijven. Een website heeft ook een logo nodig, toch? Dit keer komen de ideeën een pak sneller. Na een paar weken kan ik het logo van mijn to-dolijst schrappen. En dan… krijg ik nóg een bevestiging. Eén van een uitzonderlijke orde. Terwijl ik in de tuin diepgewortelde bamboestengels uitgraaf, stoot ik op iets hards. Als een volleerde archeologe haal ik er wat fijner schraapmateriaal bij. En dan, kan ik mijn ogen bijna niet geloven. Wat ik bovenhaal, is een inktpot! Met inkt die er nog vrolijk in ligt rond te schommelen. Hoe duidelijk kan een hint zijn? Uiteraard is de eerste vraag: hoe komt die hier terecht?? Ik besef al snel dat ik hier nooit een antwoord op zal krijgen. Mijn fototoestel legt het bewijs voor de eeuwigheid vast, en ik besluit om dit uiterst aard-ige geschenk een mooi plekje te geven.