Tenslotte keerde Sinterklaas zijn paard, en floot de pieten bij elkaar. Al katakloppend denderden ze over de kinderkopkes richting haven van Antwerpen. Daar blies de boot op fluistertoon alvast wat stoom af. Het teken voor de slaapogende kindjes om te ontwaken en van de ene in de andere droom te stappen…
Ach, Sinterklaas. Goedheilig man. Na het feest der doden het volgende ijkpunt op onze jaarkalender. Niets dan plezier verschaffend zolang de portemonnee het toelaat. En toch… heb ik het soms moeilijk met u en uw kompanen.
To lie or not to lie
Tja, het is zo. Doorheen de laatste jaren van mijn leven heb ik van u wakker gelegen. Niet dromend van mandarijn, snoep en chocola. Maar van eerlijkheid. Tegenover mijn kind. Want zodra ik wist dat mini-me op komst was, vond ik 1 ding heel belangrijk: een zo authentiek mogelijke band opbouwen. Zo één waardoor ze weten zou: “Mijn mama, daar kan ik voor 5000 procent op vertrouwen.”
En u? Hoe past u in dit plaatje? Wat doe ik met de verplichte leugen die onze maatschappij creëert? Ik heb daar zwaar mee geworsteld. En nu soms nog.
Maar dan fluistert een engeltje op mijn schouder: “Welke keuze heb je eigenlijk.”
Ja, er bestaan een handvol ouders die hun kinders de illusie ontnemen. Vanuit hetzelfde vertrouwensprincipe veronderstel ik. Of uit afkeer van de commercie? Maar dan schuif je de liegplicht gewoon door naar je kind. Want dan is het hij/zij die jarenlang op school moet gaan faken… Ook niet gezond. Er is gewoon geen zaligmakende oplossing. Dus ga ik er maar in mee. In de hoop dat we later samen het mysterie kunnen ontrafelen. En dat het vertrouwen niet geschonden is. (Fingers crossed)
Eren of supprimeren
Begrijp me niet verkeerd. Ook ik heb als kind van u genoten. En mocht u mijn 5-jarige zelve geen babypop geschonken hebben, dan was er van intergenerationeel doorgeven geen sprake geweest. (Ja, Floepsie is nog steeds in goeie staat, zoals dat gaat met Europees gefabriceerd speelgoed uit de 80s) En hoe ik ooit ‘de waarheid’ ontdekt heb, weet ik zelfs niet meer.
Wel herinner ik me 1 onaangename anekdote uit het eerste leerjaar bij juffrouw Maria.
Als ultrabraaf kind had ik niks te vrezen, maar Peter V. was de speelvogel van de klas. En toen u en uw pieten de muisstille klas binnentraden, moet u gebriefd zijn. Want zonder pardon stak piet die kleine Peter in die grote juten zak. Choquerend vond ik dat. Net als Peterke die er met een rood hoofd terug uitkwam.
Geen enkel kind verdient dat, sint. Ja, er zijn kinders die het ‘uithangen’, omdat ze zich vervelen. Die niet klaar zijn voor dat urenlang stilzitten. Die hun energie niet kwijt kunnen. Maar door ze in de zak te steken, doet u aan symptoombestrijding. Of erger nog… afreageren van uw eigen frustratie! (want was die piet niet toevallig de directeur?)
Als volwassen mens ben ik ook opmerkzaam geworden voor uw taalgebruik. ‘Gehoorzaam’, ‘stout’, ik ben er wat allergisch voor. Woorden zijn krachtig, en kinderen zijn gevoelig. Sponzen die ook de verdoken boodschappen oppikken. Dient sinterklaas om de kinderen te eren of om ze onder de knoet te houden? Tegenwoordig zelfs bijgestaan door ‘spiekpietjes’, minuscule wezens die komen gluren of je wel opruimt. Een mens zou voor minder paranoïde worden. Wij doen hier in ieder geval niet aan mee…
Uit het hernieuwde “Sinterklaasje, kom maar binnen”
En we zingen en we springen en we zijn zo blij,
Want er zijn geen stoute kinderen mensen bij!
Uit het hernieuwde “De zak van Sinterklaas”
Maar onder in die zak, in die zak, in die zak
Maar onder in die zak, daar ligt het hele grote pak
Voor het lieve, voor het zoete, voor het lieve zoete kind
Zeg was jij, zeg was jij, dit jaar gehoorzaam vrind wel goedgezind?
Iedereen sinterklaas
Ook nu ik zelf ouder en dus al een aantal jaren sint ben, ervaar ik sinterklaas toch vooral als een feest. Er zijn uiteindelijk wel meer plus- dan minpunten. Samen de liedjes zingen, het schoentje zetten met de nodige attributen erbij. Kijken hoe ze zo leesbaar mogelijk de wensenlijst neerschrijft. (Stel je voor dat de sint niet weet wat je bedoelt!) De vastberadenheid om zéker niet in slaap te vallen “want ik wil de sint horen toekomen”… Waarna ik met zo weinig mogelijk gekraak en geritsel alles klaarzet.
De koekjes en pepernoten in hartvorm of een tekstje en tekening erbij. Personal touch, I like. Met de ochtend erna de beloning: de Oohs en Aahs… “Wauw! Kijk eens… en kijk eens… en hier, dit ook!” Gevolgd door “Mag ik hier al van eten?” De pure verwondering en blijdschap, eigen aan een kind. In staat om je mee te zuigen in hun bubbel van geluk.
Mijn moeder rakelt uit hun tijd als sint steeds dezelfde herinnering op. Dat ze zo (ingehouden) hadden moeten lachen, toen ze voor ons opblaasbare zetels wilden klaarzetten. Maar dat het maar niet wilde lukken met die dekselse luchtpomp… Een geschenk waarvan ik mij helaas niets herinner. En dan mijn meter als sint. Helaas hebben we het er later nooit over gehad, maar wat moet ook zij van deze heilige momenten genoten hebben!
Vragen staat vrij
Natuurlijk doet het sintgebeuren niet alleen bij mij vragen oproepen. Ook de kids doen op hun manier (gelukkig) hetzelfde. Enerzijds willen ze het sintenleven ontrafelen… “Wat doet sinterklaas doorheen het jaar als hij in Spanje is?”, “Hoe oud is de sint?”, “Hoe springt Slechtweervandaag van het ene naar het andere dak?”, “Maken de pieten het speelgoed zelf?” Anderzijds houden ze met hun eigen kronkels de fantasie levend: “Natuurlijk kan een mama dat speelgoed niet klaarzetten! Er is ’s nachts toch geen winkel open!?”, … Ik had in die tijd ook veel onbeantwoorde vragen. Maar 2 dingen wist ik met grote fierheid heel zeker:
1/ de sint is 900 jaar oud, 2/ de hoofdpiet heet Nikodemus.
Blank of zwart
En dan is er nog dat andere hete hangijzer. Zijn onze schoorstenen dermate vuil dat de pieten echt helemaal zwart zien? Of wordt er toch meer op gas of elektriciteit verwarmd waardoor hier en daar wat roetvegen op het aangezicht volstaan? Een dilemma dat bij sommige volwassenen zo’n serious business is dat er hele social media wars voor ontketend worden.
Ik zie hierbij 2 aspecten. Enerzijds speelt er bij de blanke volwassenen een angst voor verandering en het verlies van de beeldvorming zoals zij die zelf gekend hebben. Dat doet wat pijn, en raakt aan ons innerlijke kind. Anderzijds is onze bevolking erg divers geworden, waardoor een aanzienlijk deel van onze volwassenen en kinderen een (soms overgeërfd) gevoel van onderdrukking meedragen. Door op te komen tegen de zwarte knecht met kroeshaar, komen ze op vóór zichzelf. Which should be a good thing.
Sinterklaas is een feest voor àlle kinderen. Laten we vanuit die gedachte de evolutie in onze maatschappij volgen. Wat kinderen willen zien, zijn speelse, zotte sinthelpers. Die uiteraard kilo’s en kilo’s aan snoep meebrengen 😉
En weet je… uiteindelijk is het sowieso toch allemaal fantasie? Laten we daar samen van genieten. En er later met weemoedige nostalgie op terugkijken. I know I will.
Uitsmijter
Benieuwd op welke tophit wij tijdens deze sint-editie alles gegeven hebben? 😊
Ik was nog geen 5 toen mijn ouder nichtje me even vertelde wie de Sint dan wel was ….
Tante boos , veel tranen langs 2 kanten .
Ergens blijf ik het een fijn kinderfeest feest vinden . Voor elk kind , hoe oud ze al ook zijn ..
Groetjes
Tessa
Oh Tessa, wat erg! Klinkt als een traumatische ervaring. ? Hopelijk hebben jouw mannen wel hun tijd kunnen doorlopen, zonder te snelle verklikkers… Fijn dat je een reactie plaatste! ? Groetjes,
Als protest tegen de druk van de maatschappij om mee te doen met het hele Sint-gebeuren zei ik tegen mijn 2 zoontjes het volgende: “volgens mij bestaat sinterklaas niet hoor”.
Er werd toen luid in duo geroepen vanop de achterbank van de auto: JAWEL, want wij hebben hem daarstraks gezien op school!!”
Ach, vroeg of laat komen ze er wel achter, geniet van de leuke tijd samen, braaf of stout.
Zolang we er niet mee overdrijven kan het geen kwaad denk ik maar.
En de kerstman? Die komt hier niet, dat is eigenlijk een Amerikaanse Sinterklaas ??
En die pakjes kopen wij zelf omdat wij elkaar graag zien ??
( toch een klein beetje gewonnen van de maatschappij LOL).