Er is een kleine ramp gebeurd.
Een tuinbewoner werd meegesleurd.
Door een draaikolk in mijn vijver zo klein.
Moest hij nu echt net op dié plek zijn!?
Ik had hem al eens eerder gezien.
In de voortuin, onder het maanlicht, bij windkracht tien.
En sinds die dag zei ik telkens weer:
“Pas op als je ‘s avonds de auto parkeert!”
Maar dat zal nu dus niet meer moeten.
Mijn vriendje sukkelde in ‘t water. Niets meer te wroeten.
Gestorven onder een dikke laag ijs.
Aan de rand van de vijver: de man met de zeis.
Voor mij was het schrikken, voor hem zeker ook.
Wat dacht zo’n dier, voor hij onder dook?
Was dit in de zomer gebeurd, geen probleem.
Naar ik lees, zwemt een egel met plezier ergens heen.
Ach, kon de tijd maar een week terug.
Dan bond ik een zaklampje op zijn rug.
Dan plaatste ik een bord: “die route NIET pakken!”
en een aantrekkelijk parcours van wormen en slakken.
Ik weet het wel, ‘t is niet mijn fout.
Maar een lijk in je vijver, is iets dat je onthoudt.
Ik zal je missen vriend, kom gauw weer terug.
In je volgende leven. Dan plaats ik een brug.
Deze versufte egel is nu wel vereeuwigd dankzij jouw gedicht
Mja, veel meer kon ik niet doen… ?
prachtig !
Merci naddi! ?
Amai zo’n trieste gebeurtenis, maar zo mooi verwoord, Hilde! RIP kleine vriend ?
ja, ik moest er iets mee doen… ?
Een ware woordkunstenaar ben je!
Rust zacht kleine vriend 🙁
Als het stroomt, moet je schrijven. Thanks girl ??
Dramatisch …. maar wel mooi beschreven.
?
Hartverscheurend…