Hieronder deel ik de oorspronkelijke tekst die ik naar de redactie verstuurde.
De versie die uiteindelijk het boek haalde, was gebalder (plaatsgebrek, weet je wel).
Die tekst lees je hier niet. Nieuwsgierige zielen kunnen ‘m altijd bij mij bekomen 😊

Aan het stuur van mijn leven

Bore-out van het leven

“Dag dokter, ik denk dat ik depressief ben.” Met die woorden verraste ik zo’n anderhalf jaar geleden de man bij wie ik tot dan enkel met kleine pijntjes aangeklopt had. Hij kende me als een vrolijke patiënte die een half jaar eerder een gezonde baby op de wereld mocht zetten. Maar deze klop op de deur viel me zwaarder dan alle vorige samen. Al een hele tijd voelde ik me elke dag uitgeput en down. Telkens ik mijn kind in de crèche ophaalde, hoopte ik dat ze thuis gauw zou slapen, zodat ik zelf hetzelfde kon doen. Om de haverklap had ik het gevoel te moeten huilen. Ik had geen andere keuze meer dan ervoor uit te komen dat er iets scheelde. Dus vulde ik wat vragenlijstjes in om te kijken in welk hokje ik paste.  Het verdict: overspannen en waarschijnlijk een postnatale depressie.
Mijn eigen aanvulling: bore-out van het leven.

Mens, wat zeur je nu? Verveeld, terwijl je op je 38e een stralend gezonde baby op de arm houdt? Wees toch gelukkig! Maar zo simpel is het helaas niet. Ondertussen weet ik dat als je je rugzak met onverwerkte emoties volpropt, je daarvoor ooit de prijs betaalt. En ook dat je het spoor bijster geraakt, wanneer je te ver van je ware natuur afdwaalt. Zeker als je een gevoelige persoon bent. Een paar jaar eerder probeerde mijn lijf me dat via een aantal hyperventilatie-aanvallen al te vertellen.

Leren autorijden

Maar het duurde tot 2016 vooraleer de maat écht vol was. Mijn stresslevel scheerde hogere toppen dan ooit tevoren. Door het kersverse moederschap, de hormonale rollercoaster, maar ook en vooral doordat ik één van mijn grote angsten wilde aanpakken: leren auto rijden. Dat ik als normale vrouw dat vodje papier niet in mijn portemonnee meedroeg, knaagde de laatste jaren erg aan mijn zelfbeeld. En met de geboorte van mijn kind wist ik: het is nu of nooit.

'Geslaagd'

Dus na talloze interne dialogen stapte ik een rijschool binnen, goed beseffende hoe belangrijk het voor mij was wie ik daar zou treffen. Als ik bij deze persoon niet mezelf kon zijn, was het plan op voorhand al mislukt. Daarom ben ik nog altijd enorm dankbaar voor het cadeau dat het universum me gaf: een rustige instructeur die met mijn buitenproportionele angsten kon omgaan. Wat niet betekent dat ik de lessen leuk vond. Zelfs nadat dokter Bach me zijn hele voorraad Rescue spray verkocht, bleef het de hel om de baan op te gaan. Maar de wonderen zijn de wereld niet uit, en heel veel rijlessen rijker en nog meer euro’s armer slaagde ik na een aantal pogingen voor het praktijkexamen. Eindelijk een Volwaardige Volwassene, toch!?

Rugzak

Nee, genieten van dit gloriemoment kon ik niet. Het leek wel alsof ik helemaal op slot zat. Wat had ertoe geleid dat ik mezelf voor dit wapenfeit geen schouderklopje kon geven? De nood om mijn rugzak uit te laden drong zich op. De mentale pijn die ik mezelf bezorgde, werd te zwaar. Ik wist natuurlijk eigenlijk best dat ik een paar grote issues al jaren meesleepte.  Zo had ik het overlijden van mijn meter nog altijd niet verwerkt, zag ik mezelf niet graag en voelde ik me nergens thuis. Het was een hele boterham, waarvan ik op dat moment niet wist hoe ik hem verteerd zou krijgen. Nu weet ik: kleine hapjes, en goed knabbelen, zoals ik mijn kind dagelijks op het hart druk.

NEE aan vlees - feesboek - teevee

Om een aantal dingen in mezelf in beweging te krijgen, moest ik eerst andere processen stopzetten. Na het al jaren gerantsoeneerd te hebben, stopte ik nu helemaal met het eten van vlees. Ik veroordeel niemand die het wel doet, maar voor mij voelde dit als een juiste keuze. Van een andere orde, maar op dat moment zeker zo belangrijk: Facebook van mijn menu schrappen. In deze fase van mijn leven had het me als gevoelige persoon (vrijwillig) leeggezogen: het constant bevestigen van andere mensen in hun zijn en pijn. Op de duur wist ik beter wat een ander leuk vond, dan waar ik zelf warm voor liep. Als ik virtueel terugkeer, zal ik het zeker anders aanpakken. Tenslotte stopte ik ook met tv-kijken. De gemediatiseerde stroom van agressie, negativiteit en bangmakerij wil(de) ik niet meer binnenlaten. Zo kwam er stilaan ruimte voor wat anders…

Kranen opendraaien

Eigenlijk deed ik een aantal jaar eerder, na de alarmbel van de hyperventilatie, al eens een poging om mijn ongelukkigheid op te lossen. Toen kwam ik bij de affirmaties van Louise Hay  terecht, die ik op mijn mp3-speler grijs draaide. Haar stem spreekt recht tot je hart, en kon mij rustig maken als het nodig was. Ik zie haar als mijn eerste hulpverlener 😊
Dit keer heb ik meerdere kranen tegelijk opengedraaid.  Om de grotere issues in mijn leven aan te pakken, zocht ik externe hulp. Alleen door met een derde te praten of schrijven, kreeg ik de verhalen uit mijn hoofd. Nog nooit in mijn leven sprak ik met zoveel woorden over mezelf als tijdens de voorbije tijd. Stilaan leerde ik ook om mijn gevoelige kant, die ik uit zelfbescherming verstopt had, meer te omarmen. Voor mijn fysieke klachten verruimde ik mijn horizon tot in het Oosten.  Naast acupunctuur en massage, begon ik op kousenvoeten met Chineng Qigong, Chinese gezondheidsoefeningen om lichaam en geest te versterken.

Spirituele queeste

Toch bleef die geest van mij nog op zijn honger zitten. Ik sloeg aan het googelen, liet mijn onderzoekersdrang de vrije loop en belandde spontaan in een spirituele queeste. Ik werd een spirituele omnivoor op zoek naar persoonlijke groei. Eindelijk kreeg ik een gevoel van zingeving en kon ik het oppervlakkige leven ruimer beginnen te zien! Wat had ik daar lang op gewacht. Momenteel leer ik veel van Mooji, Buddha at the gas pump en Wayne Dyer. Met die laatste ga ik slapen en met de Gayatri mantra sta ik op. Ik begrijp steeds beter dat ik de weg naar heelwording enkel kan plaveien door mijn hart zoveel mogelijk te volgen.

Toekomstmuziek

Waarom ik ervoor gekozen heb om mijn persoonlijke shift te delen? Die vraag beantwoord ik graag met een citaat uit een speech van de acteur Jim Carrey:

“Your need for acceptance can make you invisible in this world. Risk being seen in all of your glory.” 

In dezelfde speech stelt hij de vraag:

“How will you serve the world? What do they need that your talent can provide? That’s all you have to figure out.”

Het antwoord daarop heb ik heel lang niet geweten. Maar wanneer je jezelf onder de loep neemt, komt er ook ruimte voor ideeën. Zo weet ik nu dat ik heel graag energie steek in knutselen met taal en persoonlijke groei. Wat zou het mooi zijn als ik die twee ten dienste van de mensheid kan combineren.
Ik zou bijvoorbeeld graag spirituele uitgaven redigeren of vertalen. Wat denk je, liefste universum? Help je mij een handje, als de tijd er rijp voor is? 😊

Hilly – 10/2017

4 reacties op “Kwetsbaar Krachtig – uitgebreide tekst”

  1. Piep!
    Wat ben jij goed met woorden. 🙂
    Ik herken zoveel van mezelf in uw verhalen. Ik hoop dat u pagina mij zal helpen veel van mijn angsten te overwinnen.

  2. Ook al loopt het leven soms over een kasseiweg met hobbels en putten, jouw teksten over die ‘obstakels op de weg’ lezen steeds als een vers gelegd asfaltweggetje. Ik vond de afgeslankte versie van deze tekst al meer dan geslaagd en deze ‘extended version’ doet daar zoals verwacht allerminst voor onder.

Geef een reactie

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd.