Pling! Uit mijn ooghoek zie ik een mail van de school verschijnen. Het betreft een oproep tot voorlezen. Voor 20 kids. Een boek uit de klas- of eigen collectie. Ik hou van voorlezen. No doubt about that. Bovendien past de timing perfect binnen mijn “jarig-dus-iets-onbekends-doen”-nastreven… Maar ik weet ook dat die dekselse zenuwen me door de stembanden zullen gieren. Wat zal ik doen… Janeejaneejanee… Mini-me doorbreekt de circle of self doubt en drukt me op het hart “als je dat graag doet, dan moet je gewoon ja zeggen!” En zo geschiedt… 
Een dilemma tussen ‘eigen’ of ‘opgelegd’ is er alleszins niet. De tweestrijd in de huiscollectie gaat uiteindelijk nog tussen “Jellebelle en de magische engel” en “Het magische verhalenboek”. U ziet de rode draad bungelen!? 😊 De dag breekt aan en in ware Pipi Langkousstijl begeef ik me onder een stralend (magisch?) zonnetje richting schoolgebouw. “Ik heb het nog nooit gedaan, dus ik denk dat ik het wel kan,” prent ik mezelf in, terwijl ik bewust (meer uit dan in) adem… Oh ja, voor ik het vergeet, uiteraard heb ik voor een divers publiek van kind en knuffels het verhaal al een keer ingeoefend…
“Nee, mevrouw, er komen geen andere ouders. Van de 2 klassen bent u de enige.” Say what!? Het zij zo, maar eigenlijk vind ik dat raar. Persoonlijk beschouw ik dit voorlezen als een verjaardagscadeau voor mezelf. Iets voor de rubriek “bucketlist”. “Nog niet gedaan, maar veel goesting in.” Maar blijkbaar ben ik de enige die er zo over denkt. Een gevoel dat mij niet vreemd is.
Tijdens de inleiding bedank ik de kinderen dat ik mag voorlezen. En dat ik wel wat zenuwachtig ben. Dat toegeven doe ik bewust. Ik wil dat ze horen dat ook mama’s onzeker kunnen zijn. Vervolgens licht ik het thema van mijn verhaal toe: de magie van de elfenwereld. Ik vind het namelijk belangrijk dat zowel jongere als oudere mensen (zoals ikzelf) blijven openstaan voor magie. Dat we blijven beseffen dat er dingen zijn die we niet met onze ogen kunnen zien en ook niet met ons verstand kunnen begrijpen.
Op deze uitspraak van mezelf verwacht ik een luid “Daar geloof ik niet in hoor!” of zelfs wat hoongelach. Ik ken de pappenheimers… Maar het blijft wonderwel stil. Net zoals de hele duurtijd van het verhaal. Geen “Dat kan niet!”. Geen verveeld geschuifel. Of misplaatst geschater. Bewust laat ik mijn blik over zoveel mogelijk verschillende snoetjes glijden en zie ik dat ze in het verhaal meegaan. Ontroerend vind ik dat. Bijna beïnvloedt het mijn lezen…
Nadat de laatste zin gelezen is, krijg ik een applaus en zelfs even een sinterklaasgevoel. Tientallen wuivende handjes die mij collectief ‘Daaag’ toeroepen. Terwijl ik terloops zeg dat ik hun namen best wel ken, ontstaat er een sneeuwbaleffect. Ze willen zich allemààl gezien voelen, en de één na de ander vuurt op mij af: “Hoe heet ik dan?”, “En ik?”, “En ik?”. Heerlijke kinderlijke ongeremdheid. Zij spreken uit wat we allemaal willen.
Heb ik met mijn praatje stenen verlegd in de kolkende rivier van materialisme?
Dat zal ik hoegenaamd niet beweren.
Maar als er één zaadje geplant werd over het openstaan voor het onbekende, het onzichtbare, het mysterie van het leven, dan ben ik tevreden.
Ik zal het nooit weten. En dat is prima zo.
Wat kan ik hierop zeggen ? Een geweldige belevenis voor zowel de kinderen als de lezeres. Voor herhaling vatbaar ? In elk geval, goed gedaan en zeker “zeer goed verwoord”. Moeke
Oh ja, ik zou gerust nog eens ja zeggen ?❤️
Prachtig hoe je deze ervaring verwoordt, door je ervaring alleen al te lezen werd ik even terug geflitst naar het klasje waar je inzat en voelde ik zelfs de spanning in mij op komen, zowel jou spanning voor jou nieuwe ervaring wat ik heel moedig vind, als de spanning van de kindjes die naar jou hebben mogen luisteren. Jullie hebben duidelijk genoten!
Een welverdiende ‘check’ op je “bucketlist”!
Dank je, Peggy! Ja het was een stressy moment, maar met een heel happy end ??
Mooi verhaal over mama en dochtertje. “Terug in de tijd” en nog heel actueel. Jammer dat je je de opgeblazen zetels niet meer herinnert. Gelukkig weten wij het nog wel (op onze leeftijd, haha).
Het is in elk geval een mooie herinnering aan de kindertijd van ons/onze volwassen kind(eren)
en leert ons zelfs dingen bij die we helemaal niet wisten!
Proficiat
moeke
Haha, zo zie je maar… blijven lezen ???