Hieronder vind je het 2e deel uit het drieluik ‘workshops 2016-2017’: workshop meditatief boogschieten. Ik deel deze verslagen om bij mensen met dezelfde drempelvrees als ik de angst voor het onbekende te helpen wegnemen. Zodat ze kunnen gààn voor wat er al langer aan hun mouw trekt…
Workshop voor wie in zijn kracht wil komen
Nog nooit eerder in mijn leven hield ik een wapen in mijn handen. Zelfs geen pijl en boog toen wij jaren geleden in Sherwood Forest waren. Waar je nochtans Robin Hood-gewijs wat pijlen mocht afschieten. Was meer iets voor mannen, dacht ik. Bovendien ging ik hier niet toch niet voor het oog van die Britse gids staan flateren? Ik en zo’n groot, lomp ding?
Maar nu is het jaar 2017. Dit keer neem ik zelf het initiatief. Om met die boog aan de slag te gaan. En vastbesloten om voorgaande excuses naar het verste hoekje in mijn achterhoofd te verbannen.
Levenskunst met Lieven Ostyn
Mijn nood om me buiten mijn comfortzone te begeven, knaagt elke dag aan mij. Recht evenredig met de angst die mij tegenhoudt. Veilig gezeten achter mijn computerscherm ga ik regelmatig op zoek naar wat mij boeit. Waarvoor wil ik mijn cocon verlaten en nieuwe mensen ontmoeten? En vooral nieuwe dingen ondernemen? Via via beland ik op de website van vzw Elcker-Ik. Binnen de rubriek ‘levenskunst’ valt mijn oog op een foto van een man met een boog. Dat blijkt dokter Lieven Ostyn te zijn, die een dag ‘meditatief boogschieten’ begeleidt…
Al snel neemt mijn innerlijke kwebbelaar het over. “Kom nu, ik? Boogschieten? Hoe kunnen mijn korte armen nu zo’n reusachtige boog onder controle houden?” Ooit probeerde ik hetzelfde met een vislijn. Maar toen ik beet had, slaagde ik er niet eens in om de lijn binnen te halen. De vreugde van het vangen nam de bovenhand, ik kreeg de slappe lach, en de vis bleef op het wateroppervlak dansen tot hij een hersenschudding had… Hoe zal ik dan in godsnaam een pijl in een roos weten te mikken? Toch lees ik verder…
“Het resultaat is van ondergeschikt belang.” Wanneer ik dit lees, twijfel ik niet meer. Het gaat om de weg, niet om het doel. Als klap op de vuurpijl is de deelnameprijs verrassend laag. Antwerp, here I come!
Kennismaking met de schuttersgilde
Wanneer ik die ochtend toekom, zitten de andere deelnemers al aan de koffie. We zijn met z’n tienen: 8 dames, 2 mannen. De meesten zijn veel ouder dan ik: iemand met een eigen gezondheidspraktijk, een dame in opleiding tot lifecoach, iemand die uit een burn-out komt, verschillende mensen die er al één overwonnen… “En jij?” Terwijl ik antwoord, moet ik al bijna huilen: “Volgens mij heb ik een bore-out van het leven.” Het voelt alsof ik bij de A.A. zit en een jarenlange verslaving opbiecht. De gezelligste dame uit de groep probeert me gerust te stellen. “Geloof me, manneke, ge komt daaruit hoor; ik spreek uit ervaring!”
Eerst doen alsof
De workshop begint. Eerst stappen we bewust in de ruimte rond. Dan houden we even een pijl in onze handen. “Met dit ingenieuze object gaan we seffens iets krachtigs neerzetten,” zegt Lieven. We voelen de punt, de veertjes, de keep, … De volgende stap is doen alsof je een boog aanspant, en op een doel mikt. Lieven lacht: “Ieder van jullie stelt zijn doelen veel te hoog. Als we nu eens beginnen met haalbare doelen, lager bij de grond? Bovendien moet je eerst zorgen dat je stevig staat.” Als illustratie haalt hij een prent boven van Arjuna, de beroemde boogschieter uit de Bhagavad Gita.
We oefenen opnieuw, dit keer met een échte boog en een imaginaire pijl. Positie innemen, stevig staan, meditatieve moment, armen op 90 graden, boog op 40 graden. Focus op het doel. Aan de pees trekken, waardoor de voorkant van de boog vanzelf omhoog komt. Dan trekken in de richting van de mondhoek en op het juiste moment loslaten. Zo ‘simpel’ is het.
(G)een impact
Na een aantal virtuele schoten is het tijd voor the real deal. ECHT boogschieten. Bijna niemand raakt de doelschijf. Na onze eerste poging delen mijn lotgenoten enthousiast de ‘grote impact’ die ze door het schieten ervaren hebben. Ik luister naar hun bevindingen, maar meepraten kan ik niet. Ik heb niets gevoeld. Hoewel er geen prestatiedruk is, voel ik dat me dat verdrietig maakt.
Huilen in de tweede ronde
De tweede ronde breekt aan. Wanneer het weer mijn beurt is, ben ik niet meer ontspannen. Ik neem mijn positie in en doorloop de stappen. Maar wanneer het meditatieve moment aangebroken is, breek ik. Het gebeurt in een halve seconde, en het valt niet te stoppen. Voor de ogen van de anderen begin ik te huilen. Zo hard, dat mijn boog ongecontroleerd meetrilt. Zoals de vislijn jaren geleden. “Laat dit maar eerst allemaal komen,” hoor ik Lieven zeggen. Op een toon die bewijst dat ik niet de eerste ben met zo’n reactie. Na een minuut (?) herpak ik mezelf, plaats de pijl op de boog en schiet. Al lang tevreden dat ik de doelschijf raak.
Wat is hier nu eigenlijk gebeurd? Wat triggerde dit bij mij? Dat ik een krachtig instrument in handen had? All eys on me? Ik weet het niet. Wel begrijp ik nu volledig wat Lieven bedoelde met “de pijl die je afschiet, is er één die nog lang kan natrillen.” Door dit proces traag en bewust door te maken, heb ik een deeltje van mijn spanningsveld losgeweekt en kunnen wegschieten. Memorabele en geslaagde missie.
Hilly – 04/2017
Leuk extraatje - de pijl-en-boog-analogie van Khalil Gibran
De Libanese dichter, filosoof en kunstenaar Khalil Gibran vergelijkt in De Profeet de relatie tussen kinderen en hun ouders met een pijl die wordt afgeschoten. De ouder is daarbij de boog, de backbone, die zorgt dat het kind in de wereld gelanceerd wordt. Het kind, de pijl, zoekt zijn eigen richting. De ouder mag nooit denken dat hij het kind bezit, net zo min als een boog een pijl kan bezitten. Een kind heeft zijn eigen ziel, gevoelens en gedachten, die hij in het leven mag gaan neerzetten. ✨🌈💜
Top sjoe.
I see you still like “pulple ” (zo zou lama t.lobsang het uitspreken 😉
??????