Wanneer ik zeg dat we in zeer woelige tijden leven, denk ik dat ik een open deur intrap… Ieder zoekt op zijn manier naar houvast, waarheid en lichtpuntjes. Voor mij persoonlijk is het leven in de tuin daarin de rode draad. Vandaar, op deze gedichtendag 2022, een ode aan de ‘wiegende magneten’, waarvoor heel wat schoons hier bij mij een zachte landing maakt. 
Ode aan de vetbol
In een netje of net eruit, daar raken sommige mensen maar niet uit.
Onze vetbol zelf zal er niet om malen, wil enkel ’t beste uit zijn eters halen.
Dus hangt ie stoïcijns en onbewogen, aan een tak, tikje gebogen.
Te wachten. En te wachten. Om zichzelf weg te geven. Mijn veerkrachtige vrienden te helpen overleven.
En wanneer de elementen hem komen testen. Windstoot, aprilse gril, regen uit het westen.
Dan zwiert ie mee, en komt eruit als herboren. Uitgedaagd, maar niet verloren.
En nu ik dat hier zo verhaal, besef ik, ’t is een voorbeeld voor ons allemaal!
Na de storm keert de stilte weer. En daarmee ook het vogelverkeer.
De capoeira-dans van het hongerige wezen. Kool-, pimpel-, kuif- en staartmezen.
Roodborst, heggenmus, zelfs bonte specht maakt zich kwaad.
Allemaal dans-vechtend om vet en zaad.
Ach, het leven in de natuur, wat is het schoon.
In een stadspark, of dorp, waar ik woon.
Met de vetbol als magneet. Verwelkom ik iedereen die graag lekker eet.
Er is maar 1 ding dat je moet kunnen verduren.
En dat is, dat ik vanachter ‘t glas ga zitten gluren.