Hieronder vind je het 3e en laatste deel uit het drieluik ‘workshops 2016-2017’: workshops ‘zing je eigen aard’ en ‘moving into power’. Ik deel deze verslagen om bij mensen met dezelfde drempelvrees als ik de angst voor het onbekende te helpen wegnemen. Zodat ze kunnen gààn voor wat er al langer aan hun mouw trekt… Onderaan de pagina maak ik de balans op. 🌈
Zing je eigen aard
Diep in mezelf weet ik al lang dat ik nood heb aan meer zelfexpressie. Me durven laten gelden, staan voor wie ik ben, talk my walk. De voorbije jaren heb ik me al een aantal keer te veel de mond laten snoeren. Tot op het (diepte)punt dat ik mijn boodschap op papier moest zetten omdat praten bijna niet mee lukte. 5 jaar na dat moment gaat ondergetekende op zoek naar mogelijkheden in cursussenland… 🧐
In maart 2017 krijg ik een flyer onder ogen voor een workshop ‘Zing je eigen aard’ geleid door Dina Mouton: “De keelchakra is ons creatieve centrum. Eenvoudige oefeningen laten onze stem openbloeien en helemaal gaan vibreren in ons lichaam. Iedereen heeft een uniek instrument en zingt dus ook op een eigen manier met een eigen timbre en klankkleur en dit ontdekken samen met anderen is het machtige avontuur. De oefeningen brengen ons ook in verbinding met onze scheppende kracht … Zingend kunnen we dieper en dieper ons hart openen en bewust worden van het samengaan van onze verschillende aard. We spelen met de stem en zowel kracht als kwetsbaarheid vloeien in mekaar.”
De workshop vindt plaats in het walhalla van de Antwerpse groeicursussen: het Oost West Centrum. En daar zal IK dan gaan zingen? Te bang om mijn gedacht te zeggen, maar wel zot genoeg om met een groep vreemden klanken te maken? Mja, mijn keelchakra moet in beweging komen. Want op dit moment draait dat energiewiel vierkant. (Met regelmatig keelontsteking en slijmen als gevolg?)
Klanken maken
In onze groep van 6 deelnemers bevindt er zich 1 man. Met een stem als een staande klok. Tijdens de reeks klankoefeningen (staand, liggend, zittend, wiegend) worden mijn lachspieren dan ook gigantisch op de proef gesteld… Het laatste dat ik wil is dat mijnheer denkt dat ik hem uitlach. Want elk roodborstje zingt of buldert zoals het gebekt is, toch? Hier lees je trouwens allerlei tips om ongepast lachen te vermijden. Mijn favoriet staat er ook tussen: wangen bijten! 🤭
Daarna is het tijd voor stemoefeningen met het woord ‘moeder’. Dat brengt wat teweeg. Niet alleen moeten mijn wangen terug in hun natuurlijke plooi vallen. Reinilde zegt dat ze het niet kan, oefeningen met ‘moeder’. “Ik ben nu 40 en ben er nog niet overheen dat ik als kind niet mocht zingen. Mijn moeder zei altijd dat ik het niet kon. Dat heeft mij zo diep geraakt.” 😕 Dina luistert en antwoordt raak: “Je kan het niet loslaten omdat je het zélf nog altijd gelooft.” Slik.
Ouderfiguren
Om Reinilde, maar in feite de hele groep, te helpen bevrijden, doen we een oefening rond de ouderfiguren. We visualiseren de moeder- en vaderfiguur als zeer sterk en engelachtig. In alle respect, maar ook kordaat, geven we hun oordeel over ons terug. We spreken uit dat we hun waardeoordeel niet meer nodig hebben. “Het dient ons tot niets.” Hoe vaker we het herhalen, hoe krachtiger mijn stem wordt. 💪 Daarna visualiseren we dat diezelfde figuren ons helemaal steunen in hoe we écht zijn. We bekrachtigen dit, en onze eigen bevrijding, met een luide JA! 🌈
Rebirthing
Terwijl we met de ouderfiguren bezig zijn, gebeurt er nog iets speciaals waarover ik al wel eens gelezen heb. Een deelneemster die Dina goed kent, vertelt met ingehouden kwaadheid over haar afwezige vader. De situatie met hem heeft een heel groot gat in haar hart geslagen. Ze voelt zich bevroren. Dina slaagt er tijdens het gesprek in om haar te ontdooien en in een spontane rebirthing (‘hergeboorte’) te brengen. Heftig om van dichtbij mee te maken. Het proces met woorden beschrijven vind ik moeilijk, maar ik zie wel dat het heel bevrijdend werkt.
Klankbad
In de namiddag doen we buiten boventoon-zangoefeningen, maar daarover kan ik kort zijn: het ligt niet in mijn bovenste schuif 😅 Wanneer de dag op zijn einde loopt, zegt Dina dat we een paar concertjes zullen doen. Mijn mind begint te racen. “Moet ik hier iets uit mijn mouw gaan schudden? Dat kan ik helemaal niet!” Maar de opdracht blijkt heel wat eenvoudiger. We geven elkaar een klankbad, en gebruiken daarvoor de naam van de persoon. 🎵🛁 Die zingen we in allerlei toonaarden, allemaal door elkaar. Voor mij wordt het een deugddoende kakofonie van ‘Hiiilde-Victorinaaa’. Niet in het minst dankzij, jawel, de inbreng van het roodborstje.
Moving into power
Voor ik naar huis ga, grabbel ik nog gauw wat folders uit het rek mee. Eén ervan gaat over een workshop ‘Moving into power’, begeleid door Johan Denis en Allen Pittman. Het diverse programma spreekt me wel aan: “De focus ligt op het vinden van de juiste verbinding met je lichaam, je ouders, je voorouderlijke veld. We werken met yoga en krijgskunst, systemische opstellingen & rituelen en dans. Er is geen ervaring of voorkennis vereist, enkel de oprechte wens naar innerlijke groei.”
Kennismaking
Die zonnige aprilochtend schalt bij aankomst Life is beautiful uit de boxen. Of hoe muziek onmiddellijk een sfeer kan scheppen. Op deze tonen verkennen we al wandelend de ruimte en zeggen onze naam wanneer we iemand kruisen. Ook in deze cursus blijk ik de enige die niemand anders kent. 🤷♀️ Alle anderen hebben al familieopstellingen van Johan bijgewoond. Ik heb van die term zelfs nog nooit gehoord. Allen Pittman wordt geïntroduceerd. Hij is leraar krijgskunst en reist in die hoedanigheid de wereld rond. Onder zijn begeleiding herbeleven we onze babyfase: in buiklig heffen we ons hoofd op om de wereld in te kijken, maken we geluid zodat onze borst trilt. Dan rollen we ons verder om, en strekken onze armen en benen uit. De oefeningen doen ons nog eens inzien hoeveel een baby op korte tijd leert.
Levensverhalen
Dan is het tijd voor een familieopstelling, in kleine groepjes van 3 personen. Toeval of niet, de 2 vrouwen in mijn groepje zijn echt mijn cup of tea. ☕️ Daardoor kan ik gemakkelijker in de opstelling meegaan. We vertellen elkaar over een situatie en die wordt dan ‘nagespeeld’ terwijl één van de andere twee de ouderrol op zich neemt. Wauw, wat was dat! Je moet het meemaken om te begrijpen wat ik bedoel.
Wanneer we ’s middags wat vitamine D meepikken, luister ik naar de levensverhalen van mijn groepsgenoten. Monique komt uit Den Haag. Haar man is overleden, ze heeft een nieuwe vriend. Werk opgezegd en huis verkocht. Nieuwe plannen heeft ze nog niet. Helga komt uit Tessenderlo. Zij heeft haar veilige job bij de kinderopvang opgegeven, en studeert voor gezondheidsconsulente. Ik kijk op naar de zelfzekerheid waarmee de dames hun beslissingen genomen hebben. En ik… euh, ik kom nog maar net piepen…
Nood aan exploratie
Tijdens een theoretisch moment leren we over de indeling van ons brein. We hebben er 3. Het diepst gelegen is het reptielenbrein, dat zorgt voor onze overleving en instincten. Daarrond zit het limbisch brein, dat onze emoties reguleert. Het jongste brein, rond de twee andere, is de neocortex. Dat staat voor ons intellect; ons vermogen tot analyseren, reflecteren en plannen. Hier zit ook ons zelfbewustzijn en aangeleerd gedrag opgeslagen. Allen legt uit dat exploratie een belangrijke menselijke behoefte is. Nieuwe dingen onderzoeken. Anders worden we ongelukkig en angstig. Hierin herken ik mezelf heel erg. Ik ben het ene geworden omdat ik het te weinig van het andere had.
5 ritmes dansen
De hele namiddag draait rond bewegen als medicijn. We krijgen een introductie van de ‘5 ritmes’, een term die ik alleen via een vriendin ken. De ritmes vormen samen een golf van energie, die je op je eigen manier beleeft. Geert Meeus begeleidt ons met live percussie en vocale aanmoedigingen. Dankzij de opzwepende muziek komen we hoe langer hoe meer los en stijgt de temperatuur met de minuut. Op het einde krijgt iedereen een solo-dansmoment, omcirkeld door de medecursisten, als symbool voor de voorouders. Sommigen kunnen zich hier helemaal in smijten. Ik niet, voel me in het midden meer een automatische piloot. Te bewust van de blikken rond me. Toch heb ik blijkbaar meer dan genoeg ‘gegeven’: 2 dagen later werken mijn kuitspieren mij nog altijd tegen! 😉
Yes!
De dag loopt op zijn einde. We plaatsen ons weer in een kring en beantwoorden de vraag “Wat kwam je hier zoeken en wat heb je gevonden?” Iedereen komt aan de beurt, en de woorden van elke spreker worden met een collectieve ‘YES!’ bekrachtigd. Ik persoonlijk “zocht een nieuw stapje in het proces van mijn innerlijke groei. En wat ik vond, was steun.” Driedubbele ‘YES!’.
Hilly – 04/2017
Balans
Deelnemen aan workshops rond persoonlijke groei heeft me een aantal dingen duidelijk gemaakt.
- Bij aanvang van een cursus voel ik me altijd angstig en onzeker. En na afloop tevreden. Dat blijkt een vast stramien te zijn. 😉
- Elke keer ontdek ik fragmenten van technieken en inzichten, die ik later verder kan uitpluizen. Daarmee bezig zijn geeft me energie.
- Elke keer zet ik – just by showing up – een babystapje terug naar mijn ware zelf. Het einddoel.
- Tijdens workshops connecteer ik met gelijkgestemden. Het geeft me een boost om mensen te treffen die over het leven willen nadenken. Die ook hun binnenkant willen upgraden. Tijdens zulke ontmoetingen stroomt mijn leven vanzelf.
Respect dat je tussen een hoop onbekende durft opzoek gaan naar het onbekende!
Vind je verhalen echt inspirerend! Thanks for sharing. ?
En reacties als de jouwe houden mij dan weer ‘op de been’. Thanks girl !!